Moim ulubionym filmem ze zmarłą przed miesiącem Raquel Welch jest adaptacja Trzech muszkieterów w reżyserii Richarda Lestera z 1973 i 1974 roku (film podzielono na dwie części, na długo przed współczesnymi blockbusterami).

Jest to w zresztą jeden z moich najukochańszych filmów w ogóle, odkąd obejrzałem go za dzieciaka. To film, do którego regularnie wracam. Który odcisnął na mnie silne piętno. Bo wykształcił we mnie duże wymagania względem filmów płaszcza i szpady (którym niewiele tytułów było w stanie sprostać), przygodowych (takoż) i w ogóle blockbusterów (tym bardziej). A także przekonanie, że nie było, nie ma i nie będzie na świecie ludzi piękniejszych od Faye Dunaway i Oliviera Reeda (wskutek czego każdy film, w którym pojawia się Dunaway lub Reed ma u mnie z automatu dwa oczka w górę). A nawet – choć to dużo później – myśl, że Charlton Heston może nie był aż takim drewnem aktorskim, jak sądzę, że był. To film, który, pisząc te słowa, zachciałem znów obejrzeć, bo uzmysłowiłem sobie, że nie widziałem go od dobrych kilku lat.

Ale właściwie to ja nie o tym chciałem. To zdradzieckie myśli i palce, stukające po klawiaturze, w sposób niekontrolowany poniosły mnie w te rejony. Bo chciałem napisać, że choć moim ulubionym filmem z Welch jest adaptacja Trzech muszkieterów w reżyserii Lestera, to trudno zaprzeczać, że z jej całego aktorskiego dorobku w annałach popkultury najwyraźniej zapisała się rola w Milion lat przed naszą erą (One Million Years B.C., 1966, Don Chaffey) wraz z koncepcją prehistorycznego bikini.

I ta rola, a właściwie poza Welch z mocno eksploatacyjnego plakatu do filmu, doczekała się ciekawej przeróbki na gruncie komiksu – a konkretnie tego, co w amerykańskiej branży komiksowej określane jest mianem swipe. Stało się to w historii El Cid, opublikowanej w 66. numerze magazynu komiksowego „Eerie” z 1975 roku, którą do scenariusza Budda Lewisa zilustrował Gonzalo Mayo. Ciekawe, prawda?

Wpis pojawił się na fanpejdżu 17 marca 2023 roku.