Jeśli każdy z nas ma swojego wewnętrznego hipstera, to moim jest ten, który stwierdza: „A obejrzałbym sobie telewizyjny film postapo sprzed 50. lat, będący pilotem serialu, którego nie podchwycono”.

O Gdzie podziali się wszyscy ludzie (Where Have All the People Gone, 1974, John Llewellyn Moxey) przeczytałem po raz pierwszy ponad dekadę temu na jakiejś stronie poświęconej filmom postapo. Opis wydał mi się dość zachęcający, ale wówczas nie mogłem filmu nigdzie znaleźć. Po jakimś czasie o nim zapomniałem, ale miesiąc temu, ni stąd, ni zowąd, przypomniałem. Tym razem udało mi się namierzyć jego kopię. Żeby było jeszcze bardziej oldskulowo – w DVD-ripie z DVD z VHS-ripem, z takimi akcentami, które możecie zobaczyć na czwartym kadrze na załączonej grafiki. Dziś zaś naszła mnie ochota na seans i…

No, nie napiszę, że to wybitna produkcja (choć trudno mi ocenić ją na tle amerykańskiej telewizji tego okresu, bo znam ją słabo), ale seansu nie żałuję i ciekawi mnie, jakby potoczyła się dalej historia, gdyby ją kontynuowano. Bo to, że film zrealizowano z taką myślą, widać dość wyraźnie – wystawia bohaterów i sytuację, nie wyjaśnia wszystkiego i podrzuca kilka tropów w kwestii tego, z czym mogą się w przyszłości (bo zakończenie jest z gatunku otwartych).

Historia zaczyna się od wakacyjnego wypadku w Sierra Nevada głównego bohatera, jego syna, córki i żony. Żona wraca do domu wcześniej, ponieważ musi dokończyć eksperyment. Nieco później następują ostry rozbłysk słońca i trzęsienie ziemi. Ojciec z dziećmi znajdują się wówczas w jaskiniach. Ich znajomy, który w chwili rozbłysku przebywał na powierzchni, zaczyna chorować, umiera, a jego ciało znika – zostaje po nim tylko ubranie. Rodzina dociera do pobliskiego miasteczka i odkrywa, że jego mieszkańcy podzielili los ich znajomego. Wkrótce orientują się, że nie są jedynymi ocalałymi, natrafiają bowiem na straumatyzowaną kobietę, którą zabierają ze sobą w drodze do domu rodzinnego, gdzie jadą, licząc, że ich żona i matka przeżyła. Nie wszyscy jednak, którzy ocaleli, są przyjaźnie nastawieni. Do tego w miastach i na drogach wałęsają się stada wściekłych psów, atakujące ludzi.

Gdzie podziali się wszyscy ludzie to film kameralny i skromny, mocno odbiegający od współczesnych widowiskowych produkcji postapokaliptycznych (od ostatnich dwóch odsłon serii Mad Max po serial Fallout), ale dość dobrze grający pomysłem wyjściowym, który pozwala na to, by poczucie niepokoju wywoływały pospolite miejsca, takie jak hipermarkety, farmy i domy, tyle że pozbawione ludzi, oraz niepewność co do intencji każdej napotykanej przez bohaterów osoby.

Jasne, że ze współczesnej perspektywy (po dekadach lepszych i gorszych filmów postapo i o zombie) nie robi to aż takiego wrażenia, ale seans był ciekawym doświadczeniem. I zastanawia mnie, co mogli z pomysłem dalej zrobić twórcy, gdyby dano im szansę rozwinąć go w serialu. Być może wyczerpałaby się już po kilku odcinkach. Ale potencjał na różne historie, wówczas jeszcze nie tak ograne jak dziś, w nim tkwił.

Wpis pojawił się na fanpejdżu 1 września 2024 roku.